تنها پناهم پس از خدايي كه

دائم به او فكر ميكنم

عقاب انديشه ام است

اين پرنده ي تيز پر

گاهي به گونه اي بال مي گشايد و اوج مي گيرد

كه عرصه هستي برايش كوچك مي شود.

و گاه انقدر ارتفاع پروازش كوتاه است

كه بالهايش به زمين مي سايد.

همين فراز و نشيب ها ست كه                                                

قلم را بالا و پايين مي برد

و كاغذهاي سپيد را سياه پوش مي كند.

و من مي دانم كه پرواز پرنده ي ذهنم وابسته به توست "سايا"